Ik heb het geprobeerd, maar het is niet gelukt.
Het is niet gelukt om zichtbaarheidscoach te worden, tenminste niet zoals ik het in mijn hoofd had. Sinds ik mijn bedrijf begon in april 2021 droomde ik ervan om te kunnen leven van mijn bedrijf, met alleen maar opdrachten die ik zelf graag wilde doen. Klanten die precies bij mij pasten en werken met mijn eigen ontwikkelde methodes. Twee jaar later en ik noem mezelf geen zichtbaarheidcoach meer, maar ben blij met mijn handjevol klanten en mijn baan in loondienst als communicatieadviseur. En er gloort nog iets moois aan de horizon.
Ik vind het lastig om terug te kijken op de afgelopen twee jaar. Het voelt ongemakkelijk. Omdat ik nu kan zien dat ik heel hard werkte, voor iets dat toch niet zo bij me paste. Dat ik probeerde iemand te zijn, die ik niet ben. Dat ik dromen najoeg, die niet van mij waren.
Ik heb me helemaal ondergedompeld in de ondernemerswereld in de eerste anderhalf jaar van mijn onderneming. Ik zat bij een co-workingspace, keek op tegen de grote namen en volgde de trends. Maar hoe langer ik daarmee bezig was, hoe meer ik ontdekte dat ik me daar helemaal niet zo thuis voelde. Het ging vaak over groot, grootser, grootst, over veel geld verdienen, over je droomleven leven en dan het liefst op Ibiza. Fantastisch als dat je droom is en het lukt je, of je werkt er hard voor, maar het is niet mijn droom.
Dat ontdekte ik omdat ik me niet alleen onderdompelde in het ondernemersleven, maar ook in spiritualiteit en energetisch werk. Dingen die minder goed met het hoofd te verklaren zijn, maar die voor mij voelden als thuiskomen. Ik leerde super mooie mensen kennen die dezelfde interesse hebben en mij daarin konden meenemen. Die mij coachten om dichterbij mezelf te blijven. Laagjes af te pellen. Door gevoel heen te bewegen, in plaats van het wegdrukken.
Het was niet altijd makkelijk, maar het bracht me iets van onschatbare waarde. Ik voelde me namelijk steeds meer mezelf worden. Ik voelde me landen in mijn lijf, op aarde, daar waar ik gekomen ben om iets te doen. Ik leerde (en leer) mezelf steeds beter kennen, waardoor ik steeds minder de neiging heb om iets of iemand anders te zijn. Ik leer mijn eigen verlangens en dromen kennen, en ook mijn eigen gaven en kracht om die waar te maken.
En dus kies ik steeds meer mijn eigen pad. Een pad dat me leidde naar terug in loondienst, omdat ik daar zoveel plezier beleef. Naar opdrachten blijven doen die goed voelen, zonder druk ervan te hoeven leven. En naar iets nieuws, dat ik Zacht er zijn heb genoemd. Een plek waar iedereen mag zijn zoals hij, zij, hen is. Waar je niet hoeft te veranderen, want je bent goed zoals je bent. En waar je leert je zachtheid te zien als kracht, als iets dat je mag koesteren, in plaats van wegdrukken.
Ik kijk vol moed, hoop en plezier vooruit. Naar plannen die zich gaan ontwikkelen, naar dingen die ik mag gaan doen. Het vertrouwen dat ik de afgelopen anderhalf jaar heb opgebouwd, in mezelf, in het leven en in dat het altijd goedkomt, laat ik daar als een rode draad doorheen lopen. Ook al is dat soms moeilijk. En ik kijk nog één keer achterom, naar dat wat was. Zonder wrok, zonder schaamte, zonder oordeel. Het was goed, het was zoals het moest zijn. Het bracht me hier, waar ik nu ben, en daar ben ik dankbaar voor.
Het is tijd om verder te gaan.